Romanfragment

‘Ik ga je natekenen,’ zei ze vanmorgen, waarop ze een tekenblok uit haar tas haalde.
Ik kwam net terug van de winkel met wat zoete broodjes en twee bekers koffie.
‘Mij?’ Ik wreef wat zand glad en zette de koffie tussen ons in. ‘Waarom zou je mij willen natekenen?’
‘Om je niet te vergeten.’ Ze keek me onderzoekend aan en begon met haar tong tussen haar lippen te schetsen.
‘Dan maak je toch een foto,’ zei ik. ‘Mag ik intussen wel gewoon mijn broodje opeten?’
‘Nee, geen foto. Foto’s zijn begrensd door techniek. Ik wil je vastleggen zoals ik je zie. Ik begin met je ogen, het moeilijkste. Eet maar gewoon.’
Ik at mijn broodje en liet Rosana doen wat ze vond dat ze moest doen. Niet omdat ik de noodzaak ervan in zag mij niet te vergeten, maar meer omdat de regie in het algemeen me even leek te ontglippen. Ik dronk mijn koffie en keek naar de zee.