5 van de 5 sterren

Recensie in één zin

‘Een zoektocht naar familie, identiteit en een bestemming.’

Hoofdpersonages

Vincent speelt het op safe. Zijn leven is gebaseerd op kansberekeningen en wetenschappelijke theorieën. Toch is hij niet irritant: hij heeft een hoge gunfactor en komt overal mee weg. Gaandeweg het verhaal leer je hem steeds beter begrijpen, voel je zijn pijn en zoek je met hem mee. Hij is goed, interessant en geloofwaardig als hoofdpersoon. Zijn transformatie gaat geleidelijk en ontwikkelt zich prachtig.

Sfeer

De sfeer voelt aan als een nostalgische zomervakantie. Zo’n eentje die achteraf gezien fantastisch en onvergetelijk was, maar die je destijds als vanzelfsprekend beleefde. De zin vooraf, de lichte chaos onderweg en net als het echt leuk wordt en je je thuis begint te voelen, moet je ineens weer weg. Een charmante roadtrip, absurdistisch en levensecht tegelijk.

Schrijfstijl

Het boek leest als een trein, als een mooie film. Aan het begin vrees je heel even voor een Hollandse herhaling van ‘The Rosie Project’, maar ‘Ik zag Menno’ volgt algauw zijn eigen weg en gaat veel, veel dieper. Het is dramatisch en lichtvoetig tegelijk, met speelse details en rake dialogen. Niet gekunsteld, maar als vanzelf. De beschrijvingen zijn eenvoudig en heel beeldend. Alle karakters blijven interessant en hebben diepgang. Het verhaal verveelt geen seconde en laat geen kansen liggen.

Passage uit het boek

‘Zijn hier eigenlijk dolfijnen?’ vroeg ik na een tijdje.
‘Ja, die zijn hier. Soms zie je ze springen, meestal in groepjes. Maar je moet er niet naar zoeken. Dan zul je ze nooit zien. Pas als je niet meer naar ze zoekt, ga je ze zien.’
Ik probeerde nonchalant naar de zee te blijven kijken, alsof ik niet zojuist had gehoord dat er dolfijnen in groepjes voorbij konden springen, maar merkte dat ik onwillekeurig bij elke oneffenheid, donkere vlek of rimpeling hoopte op dolfijnen.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?