Leestijd: 1 minuut

Onze dochter van dertien besloot vorige week een dag te zwijgen. Niet het soort zwijgen dat je wel eens in films ziet, na een traumatische gebeurtenis, maar een principieel zwijgen. Ze was hier op school mee begonnen, zonder vooraankondiging. Haar vriendinnen tastten in het duister, ze bleven haar vragen waarom ze niet meer sprak, maar als het op principes aankomt is ze volhardend, ze hield haar lippen strak op elkaar.
Toen ze thuiskwam, verbrak ze haar zelfopgelegde zwijgplicht. Glunderend vertelde ze me over haar experiment. Het was haar opgevallen dat gesproken tekst vaak zorgt voor verwarring en een hoop gedoe. Ze durfde zelfs te stellen dat hetgeen we uitspreken altijd een leugen is. Taal dekt nooit precies de lading van wat je wilt uiten, was haar beredenering. Het is nooit een waarheidsgetrouwe weergave van jouw werkelijkheid. Soms is het een overdrijving, soms bedenk je er dingen bij of laat je dingen weg. Daar ging het mis. Daar lag de kiem van alle verwarring. Maar dat was nog niet alles. Het viel haar op dat veel mensen slecht luisteren. En als ze dit al deden, gaven ze hun eigen interpretatie aan de tekst, doorspekten ze deze met hun eigen verhaal, projecteerden ze hun eigen levens op de woorden van een ander.
Ik luisterde ademloos naar haar uitleg.
Ze vervolgde. In de basis was het gesproken woord dus geen zuivere weergave van de intenties van de spreker, maar door de projecties van anderen, ging de tekst een eigen leven leiden, dat ver weg stond van de bron. Dit leidde tot discussies over misvattingen. En dat is verspilling van tijd.
‘Beter zwijg je dus,’ sloot ze haar betoog af. ‘Dan wordt de wereld mooier.’
Bang als ik was haar tekst te bevuilen met mijn eigen interpretatie zweeg ik met open mond. Binnen in mij dansten verwondering en bewondering een walsje.